Καταχρηστική χρήση της δικαιοσύνης και ανίκανοι δικαστές σε υποθέσεις διαζυγίων

ΚΟΙΝΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΓΟΝΕΙΣ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Δυο μέρες πριν τα Χριστούγεννα, είχα μια επικοινωνία με συνάδελφο μου για ανταλλαγή ευχών, και στην κουβέντα επάνω μου ανέφερε τoν θάνατο συναδέρφων μας, αιτία ο καρκίνος, όταν πριν το κλείσιμο της Ολυμπιακής ήταν μια χαρά. Το κοινό σημείο των αδικοχαμένων συναδέρφων μου, το διαζύγιο.

Όταν ακόμα ήμασταν στην Ολυμπιακή, ειδικά ο ένας είχε αφόρητο πόλεμο από την πρώην σύζυγό του, με δικαστικούς αγώνες, σε μηνιαία βάση για ασήμαντα πράγματα. Λόγο τότε της συμμετοχής μου σε ένα σύλλογο για μονογονεϊκές οικογένειες, ερχόταν και με ρωτούσε τι έπρεπε να κάνει με αυτήν την καταπίεση που δεχόταν καθημερινά, απειλές και εκφοβισμούς. Ο σκοπός της, όπως μου είχε εκμυστηρευτεί, να τον εξουθενώσει χρηματικά, και του είχε πει ότι ήθελε να να τον δει να σέρνεται στους δρόμους. Οι άλλοι συνάδελφοι παρ όλο που δεν ήταν το φταίξιμο δικό τους, ο μεν ένας την έκανε τσακωτή με άλλον, και ο έτερος ασυμφωνία χαρακτήρων, το πήραν κατάκαρδα όπως θα έλεγε και ο κόσμος, διαλύοντας μια οικογένεια που έκτισαν όνειρα, με αποτέλεσμα να κυλήσουν σε αυτήν την κατάσταση.

Το ποιος παίρνει σοβαρά ένα διαζύγιο, σε μελέτες έχει αποδειχτεί ότι το 67,43% των αντρών κυλούν σε αρρώστιες η αυτοκτονίες, η μετατρέπονται σε εκδικητές λόγο της αδικίας που τους κατατρέχει μετά, και οι γυναίκες – μητέρες να έχουν μηδενικούς θανάτους από αρρώστιες, αντιθέτως ένα ποσοστό 30% να έχουν αύξηση των χρηματικών τους αποθεμάτων, και ένα 8,34% να έχει θανάτους από εκδίκηση.

Στατιστικά που δεν έχουν έρθει ποτέ στην επιφάνεια, και η βιτρίνα παραμένει ως έχει. Όποιος ενδιαφέρεται, αναζήτηση στο Google.

Κοινό σημείο όλων των υποθέσεων, οι “καλοί” δικηγόροι από πλευράς γυναικών- μητέρων, και το θέτω έτσι, γιατί όταν έχεις μια σίγουρη υπόθεση, όλοι οι δικηγόροι είναι αστέρια, αλλά είχα τύχει και σε διαπλοκές, που βέβαια δεν υπήρχε η αντίστοιχη χρηματική δυνατότητα από τον πατερά, και από την άλλη η δικονομική ανισότητα του συστήματος απόδοσης δικαιοσύνης στην Ελλάδα, με προφανή μέχρι και σήμερα αντιμετώπιση 80% υπέρ της γυναίκας-μητέρας και 20% υπέρ του άντρα-πάτερα

Εδώ βλέπουμε ότι η ισότητα των δυο φίλων πάει περίπατο.

Ακόμα και επιστημονικά δεν έχουν μελέτες που να αποδεικνύουν μια ανατροφή παιδιού αν γίνεται από την μητέρα η από τον πατέρα, τα τελευταία 5 χρόνια. Επικρατεί η παλιά νοοτροπία του φαλλοκράτη πατέρα, και με αυτό το σκεπτικό παίρνουν αποφάσεις τα δικαστήρια.

Σε κάθε δικαστικό αγώνα ενός ζευγαριού που χωρίζει, η μονομερής αυτή αντιμετώπιση έχει και θύματα, τα οποία ποτέ η δικαιοσύνη η ιδία δεν μπήκε στην σκέψη να τα διερεύνηση με επιστημονικές ομάδες όπως είθισται να λέμε, και να εντάξει την καταχρηστική άσκηση δίωξης από πλευρά της γυναίκας- μητερας, όταν οδηγεί σε θάνατο σωματικό η ψυχικό σε ποινική δίωξη, φόνου από πρόθεση.

Ακούγεται βαρύ αυτό που λέω, αλλά στην περίπτωση του συναδέλφου μου, η απειλή της ιδίας στον θανόντα, δείχνει ότι ο χαρακτήρας, της επαναλαμβανόμενης δίωξης αποσκοπούσε στα χρηματικά οφέλη, και στην φυσική εξόντωση του πατέρα, όπως και συνέβη μετά από την πολυετή άσκηση δικαστικής δίωξης σε αυτόν, καταχρηστικά από την μητέρα, οδηγώντας τον στην επάρατη αρρώστια και στον θάνατο.

Σε αυτό το σημείο θα ρωτούσα, όλες τις ονομαζόμενες μητέρες με το ίδιο σκεπτικό, ποιο το όφελος από όλη αυτήν την κατάσταση. Μετά τον θάνατο του, δεν θα παίρνει το χρηματικό ποσόν που έπαιρνε, και το παιδί της δεν θα έχει πλέον κοντά του/της, τον φυσικό του/της πατέρα. Αν αυτό το λένε ψυχική προστασία του παιδιού, τότε θα πρέπει η νομική έννοια “οικογένεια” να μελετηθεί από την αρχή.

Δυστυχώς το δικαστικό μας σύστημα, έχει μάθει να αντιμετωπίζει ρατσιστικά τον πατέρα, σε εποχές που οι μητέρες απλός έχουν γίνει ο “μεσάζων” για να έρθει μια ζωή ανάμεσα μας, και η ουσία της έννοιας “μητέρα” όπως την μάθαμε εμείς, έχει πάει περίπατο προ πολλού. 
Από εκεί και πέρα, αναλαμβάνουν παππούδες, γιαγιάδες, νταντάδες, ακόμα και ο πατέρας περισσότερο από την μάνα, στην ανατροφή και μεγάλωμα του παιδιού. 
Το γράφω αυτό γιατί έχει καταντήσει βαρετό, να ακούγεται ειδικά στις αίθουσες, και στα κανάλια, ότι η μητέρα μεγαλώνει το παιδί και πρέπει να είναι μαζί της.

Η μητέρα στις αίθουσες δικαστηρίου, δεν γίνεται τίποτε άλλο από ένας “μάνατζερ” του ίδιου του παιδιού της, που το κοστολογεί, και προσπαθεί να λάβει όσο περισσότερα χρήματα μπορεί για πάρτη της. Ναι για δικό της όφελος διότι όταν ακούμε ένα παιδί 12 χρονών θέλει διατροφή 400.000 ευρώ, βλέπε σελέμπριτι, τότε αλλού πάει ο νους μας. Ακόμα και στις σημερινές εποχές, υπάρχουν μητέρες που τα παιδιά τους είναι σε ηλικία 20 χρονών, και τα βάζουν να κάνουν δικαστήριο στον πατέρα τους για διατροφή, της τάξεως των 800 – 2000 ευρώ όταν ο κατώτερος μισθός είναι στα 400 ευρώ. Τι να πει ο εργαζόμενος δηλαδή; Και τι μητέρα είναι αυτή.

Νιώθω αγανακτισμένος για τον θάνατο των συνάδελφων, και περίμενα να περάσουν οι γιορτές για να να καταθέσω την σκέψη μου, την εμπειρία μου, και να πω στον νομικό κόσμο, ότι θα πρέπει να βάλουν ένα φρένο στις καταχρηστικές δίκες που αφορούν χρήματα, από τις γυναίκες-μητέρες, όταν προηγουμένως δεν ζητήσουν την πλήρη οικονομική επιφάνεια και των δυο, τα λεφτά της διατροφής να είναι πλέον εισόδημα για αυτόν που τα παίρνει, και δικαιολογημένη φορολογική απαλλαγή για αυτόν που τα αποδίδει, μιας και αποδίδει χρήματα χωρίς κανένα όφελος, αντιθέτως μειώνεται η προσωπική του διαβίωση.

Σαν πατέρας που είχα, και μεγάλωσα τον γιο μου, από την ηλικία των 7 χρόνων, τον μεγάλωσα από μόνος μου γιατί πίστεψα στο παιδί μου, χωρίς χρηματικές απολαβές από την μητέρα του.

Όταν αυτή η πίστη, μετατρέπεται σε οικονομική συναλλαγή, καλά θα κάνει ο κάθε πρόεδρος της έδρας να το βλέπει σαν μια υπόθεση με παράπλευρες απόλυες. Εκεί η έννοια μάνα και πατέρα, πάνε περίπατο. Αν είσαι γονιός το μεγαλώνεις γιατί αγαπάς το παιδί σου. Όταν όμως το παιδί σου το βλέπεις σαν χαρτονόμισμα του ευρώ, παύεις να είσαι γονιός.

Και για την ιστορία, διατροφές αποφασίζονται στον πατέρα σε ποσοστό 1,23% όταν αποφασίζεται η ανάθεση της επιμέλειας του παιδιού στον πατέρα. 
ΑΥΤΟ ΛΕΕΙ ΠΟΛΛΑ.

Το παραπάνω άρθρο μου, δεν γενικεύει σε καμιά περίπτωση. Έχει σκοπό όμως να ευαισθητοποιήσει αυτούς που πρέπει ώστε να έρθουν τα πράγματα στον σωστό δρόμο, για όλες τις μονογονεϊκές οικογένειες, και να πάψει να αναδεικνύετε ένα διαζύγιο, σε ένα νέο επάγγελμα με καλό και σίγουρο πρόσθετο εισόδημα.

© NikosT