ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑΣ, ΠΑΙΔΙΑ ΔΙΑΖΥΓΙΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΝΙΩΣΑΝΕ ΠΟΤΕ ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ

ΟΙ ΦΟΒΕΡΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΔΙΑΖΥΓΙΩΝ ΜΕ ΑΝΥΠΟΨΙΑΣΤΑ ΘΥΜΑΤΑ-ΠΑΙΔΙΑ

Γέννηση και άρνηση παιδιού
Γειά σας, το όνομά μου είναι Ελένη και είμαι αναγνώστης και επισκέπτης της ιστοσελίδας σας. Ως δεινή χρήστης του διαδικτύου και παράλληλα γνώστης των τόσων μέσων λύσης προβλημάτων στην εποχή μας, τολμώ να δοκιμάσω να μοιραστώ με αυτή τη οδό την ιστορία μου.

Είμαι 18 χρονών παιδί χωρισμένων γονιών. Από τα 14 μου αντιμετωπίζω τη ζωή μου μόνη. Τελειώνω μετά από ένα χάσιμο χρονιάς φέτος το Λύκειο συνειδητοποιημένη των κενών, σε σχολικό επίπεδο και την μη ενταξή μου σε κάποια σχολή. Ζω με τους παππούδες μου σε κάποιο χωριό της Βοιωτίας.

Ο πατέρας μου ταξιδεύει στο εξωτερικό και η μητέρα μου ζει σε κάποιο νησί. Η μητέρα μου στερημένη μια ζωή που ποτέ δεν έζησε επειδή δεσμεύθηκε από μικρή ηλικία, συνάντησε μετά από τον πατέρα μου έναν άλλο σύντροφο και κλήθηκε να επιλέξει εκείνον ή εμένα με τον αδελφό μου. Ο σύντροφός της δε μας δέχθηκε ποτέ και εκείνη επέλεξε εκείνον!!!

Μία μητέρα που αρνήθηκε τα παιδιά της για το μεγάλο της έρωτα. Έζησα όλη την εφηβεία χωρίς ένα τόπο, ένα σπίτι ένα στήριγμα. Ο πατέρας μου επισκέπτης και απλά να στέλνει χρήματα. Οι παππούδες χωρίς καμία κατανόηση και επικοινωνία μαζί μου απλά με φιλοξενούν μιας και ο πατέρας μου το ζήτησε.

Δεν πήρα ποτέ από αυτούς αυτό που λένε "του παιδιού μου το παιδί χίλιες φορές παιδί μου", καμία αγάπη κανένα χάδι.

Μα πάνω από όλα η μητέρα. Μία πληγή που δεν θα επουλωθεί ποτέ. Κάποια τηλέφωνα και συναντήσεις όταν μόνο εγώ το ζητώ και εκείνη ανταποκριθεί. Νιώθω όχι απλά μόνη, όχι χωρίς σπιτικό αλλά σαν να μην ανήκω πουθενά. Δεν πήρα ποτέ ένα "ξέρεις είμαστε εδώ" , "δώσε μας το χέρι", "τι χρειάζεσαι", "πως νιώθεις".

Στις ανάγκες μου, στους φόβους μου, στα όνειρά μου, στις αρρώστιες μου, στις έγνοιες μου χωρίς μάνα.

Με τον αδελφό μου έχουμε καλή σχέση αλλά και αυτός στη ζωή του στην Αθήνα. Φίλοι και κάθε άνθρωπος που γνωρίζω δεν μπορεί να καλύψει το κενό. Τόσα χρόνια μοναξιά και δυστυχία και ένα "γιατί" χωρίς ποτέ απάντηση που να μπορεί να δεχθεί ένα παιδί.

Μοιράζομαι μαζί σας αυτό τον πόνο. Έτσι απλά, όχι σαν αναζήτηση λύσης αλλά να δεχθώ δύο λόγια που δεν ήρθαν ποτέ να με στηρίξουν.

Ευχαριστώ Ελένη Π.

πηγή: http://www.viotiashop.gr