Ο μπαμπάς μου ήταν για μένα… η μαμά μου! μαμά Πωλίνα

Τα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν αυτά που θα επιθυμούσε ένα παιδί. Μόλις στα 5 μου θυμάμαι τους ομηρικούς καυγάδες των γονιών μου… 

Μια μάνα, αν μπορεί να την χαρακτηρίσει κανείς έτσι, να εγκαταλείπει σπίτι και παιδιά, χωρίς να δίνει σημασία στα παρακάλια δυο μικρών παιδιών “Mαμά, μην φεύγεις“.

Στους 8 μήνες επιστρέφει για να αρχίσει το μαρτύριο μου. Μικρό σε διάρκεια, αλλά μεγάλο μες στην παιδική μου ψυχή. Αφού φρόντισε να κλειδώσει έξω τον πατέρα μου μια μέρα γυρνώντας από την δουλειά και να αλλάξουμε σπίτι σε μικρο διάστημα, δεν δέχτηκα ούτε ένα της χάδι πάνω μου, παρά μόνο όλη την βαναυσότητα και το μίσος που θα μπορουσε να δεχτεί κάποιος. 

Καταλάβαινα τα πάντα, ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο και η αλήθεια πονάει, όταν στην λέει το παιδί σου.

Και η ίδια φρόντιζε να πονάει εμένα.

Ώσπου ήρθε η μέρα που η δικαιοσύνη έβγαλε απόφαση. Θα έμενα με τον μπαμπά μου… Και όλα ήταν τέλεια από κει και πέρα.. Μια αγκαλιά τεράστια που κλείστηκα μέσα της για πολλά χρόνια ως την ώρα που έκανα την δική μου οικογένεια… Ένας άνθρωπος που ήταν διπλα μου στις χαρές μου και τις λύπες μου, στις αρρώστιες μου, στις ανησυχίες μου. Πάντα πρόθυμος να ακούσει αυτά που με απασχολούν, να μου δώσει λεφτά όταν έπρεπε να πάω πρώτη φορά στον γυναικολόγο, να ξέρει τις σχέσεις μου και κυρίως να διώξει τα φαντάσματα του παρελθόντος, όσο μπορούσε τουλάχιστον.

Για μένα ήταν και τα δυο μαζί, μαμά και μπαμπάς στα πάντα.

Σε ευχαριστώ πολύ φυλακα-άγγελε μου, που θυσιάσες την δική σου ζωή για την δική μου και που μου έδωσες το παράδειγμα πως πρέπει να μεγαλώσω τα δικά μου παιδιά.

Πωλίνα

πηγή: www.eimaimama.gr